Obecnie szukam wydawcy mojej książki. Światłocienie to historia dwudziestopięcioletniej Justyny Furmarek, początkującej fotomodelki, która mierzy się z konsekwencjami skomplikowanej relacji sprzed lat z dużo starszym pracownikiem antykwariatu. Spotkania spędzane na słuchaniu muzyki, rozmowach o malarstwie, literaturze i życiu przekształciły się w złożoną, przepełnioną emocjami znajomość, będącą dla obojga formą ucieczki od rzeczywistości. Gdy Justyna odrzuca intratne zlecenie rozbieranej sesji zdjęciowej, zaczyna mieć wątpliwości, co wydarzyło się naprawdę, a co jest jedynie jej fantazją.
Poprzez narracyjne zabiegi i retrospekcje fabuła, snuta na granicy prawdy i nierealności, podkreśla aktualność słów Anthony’ego de Mello, że postrzegamy ludzi i rzeczy nie takimi, jakimi są, ale takimi, jakimi jesteśmy my sami.
Oddając realia branży fotomodelingowej, czerpałam garściami z własnego doświadczenia wolontariuszki w fundacji organizującej plenery zdjęciowe, dzięki czemu narracja jest wzbogacona o barwne szczegóły.
Tytuł Światłocienie ma nawiązywać do dwóch rzeczy: po pierwsze, do teorii Jungowskiej, w której każda cecha człowieka ma światło i cień; po drugie, do techniki rysowania węglem, w której można stworzyć pracę za pomocą światłocieni, zacierania granic linii.
OPINIE
Anna Zborowska odnosiła do tej pory sukcesy jako autorka opowiadań, obecnie zaś ukończyła pisać powieść, która wydaje mi się interesującą propozycją wydawniczą zarówno ze względu na swe cechy formalne, jak i poruszaną tematykę.
(…) Ten pozornie ograny schemat [uwiedzenie dziewczyny przez starszego od niej mężczyznę] w wersji tu podjętej nabiera wieloznaczności, pokazuje punkty zapalne relacji, nie tylko miłosnej, ale też domowej, przyjacielskiej, międzypokoleniowej; każdej społecznej. (…)
Język narracji jest zarazem neutralny zgodnie z wzorami powieści obyczajowo-psychologicznej, jak i bogaty, otwierający na niuanse, zgodnie z potencjalnie metaforycznym sensem tytułu. Główna bohaterka sporo myśli o wydarzeniach, ale autorka nie skąpi nam dobrze skrojonych dialogów.
Chętnie przeczytałabym tę prozę w okładkach.
„Światłocienie” Anny Zborowskiej wpisują się w nurt prozy obyczajowo-psychologicznej, której młode autorki z dużą dozą empatii odnajdują się poprzez swoje bohaterki we współczesnym świecie równie młodych kobiet i dziewczyn.
Portret głównej bohaterki zyskuje u Zborowskiej na wiarygodności dzięki ukazaniu go w tonacji autobiograficznej oraz osadzeniu w świecie emocji osbistych, ale też typowo pokoleniowych. Cenna jest tu naturalność ukazanych doznań, przy równoczesnych wachaniach etycznych wrażliwej, poznającej dopiero życie bohaterki. Na uwagę zasługuje zwłaszcza wątek miłosnej fascynacji, która rodzi się między bohaterką a dużo starszym od niej mężczyną – potraktowany bez pruderii, ale taktownie, bez moralizowania, lecz i bez naiwnej egzaltacji; na pewno zaś z uwagą należną tak nieoczywistemu, złożonemu uczuciu.
Zwłaszcza w czasach erotycznej hipokryzji, która tak chętnie dziś – nie tylko w Polsce – kryminalizuje międzypokoleniowe realacje miłosne, nie zostawiając miejsca na złożone procesy psychologiczne, które w ich ramach powstają.
Nie ulega jednak wątpliwości, że „Światłocienie” zyskają na wartości po – planowanym przez autorkę – pogłębieniu portretów psychologicznych drugoplanowych postaci oraz poszerzeniu perspektywy i wzbogaceniu o szczegóły szczecińskich realiów tej interesującej, dobrze napisanej opowieści.
Powieść napisana przez Annę Zborowską to dojrzała historia o poszukiwaniu miłości, o dorastaniu, dojrzewaniu i odnajdywaniu własnej tożsamości. Ważnym atutem jest fakt osadzenia powieści w rzeczywistości współczesnego Szczecina, co nadaje jej lokalnego kolorytu. Książkę tę mogę śmiało polecić zarówno młodym czytelnikom, ale również tym, którzy doskonale znają się na współczesnej prozie. Jestem przekonany, że żaden miłośnik literatury nie przejdzie obok niej obojętnie.
„Światłocienie” to współczesna odmiana „bildungsromanu”, opowieści o stawaniu się dorosłym, dzisiejsza odpowiedź na „Buszującego w zbożu” J.D. Salingera.
Justyna nie jest oczywiście prostym odpowiednikiem Holdena Caufielda, ma własne problemy i dylematy, przedstawione przez pisarkę z dużym literackim talentem. Niewątpliwym atutem tekstu jest mocne i wiarygodne osadzenie opowieści w realiach polskiej szkoły oraz nieupiększony obraz obyczajów współczesnej młodzieży. Po prostu samo – nieproste – życie młodej damy w latach 20. XXI wieku.
Anna Zborowska dobrze wie, że od piszących oczekuje się przede wszystkim ciekawych historii.
Wie też, że pomiędzy kobietą a mężczyzną może się ich wydarzyć bardzo, bardzo wiele. W różnych tonacjach i wariacjach, odcieniach i półcieniach. Bardzo umiejętnie i precyzyjnie pisarka na tych klawiszach dla nas gra.